شب دفاع از مبارزات و حقوق مردم ايران
۱۷ سال پس از قتل عام زندانيان سياسي
تابستان ۱۳۶۷
۱۳ سال پس از ترور ميکونوس
سپتامبر ۱۹۹۲
برنامه:
پروفسور اولريش آلبرشت
(استاد دانشگاه آزاد برلن)
آلمان و جمهوری اسلامی ایران
محمد رضا معينی
پاريس (فعال حقوق بشر و سردبير سايت بيداران)
زندانيان سياسی، جنبشی برای دادخواهی
مهمانان شب:
يک صحنه نمايشی،
با هنرمندی
ميترا زاهدی وعلی بوربوری
گروه رها:
موسيقی کلاسيک ايرانی
جمعه 16 سپتامبر 2005 ، ساعت 19
Werkstatt der Kulturen
برگزارکنندگان:
کانون پناهندگان سياسی ايرانی- برلن
کميته دفاع از زندانيان سياسی ايران- برلن
...................................................................................................................
سازمان زنان هشت مارس
گلزار خاوران چون سند جنایت جمهوری اسلامی
در تاریخ باقی خواهد ماند
کوشیدند فراموش شود. پشت دیوارهای زندان هزاران زندانی سیاسی را قتل عام کردند و در تاریکی شبهای مرداد و شهریور 67، بی نام و نشان، در گورهای دسته جمعی دفنشان کردند. سخن گفتن از ایده ها و از مبارزاتشان را قدغن کردند. فکر کردند با به مسلخ بردن مبارزینی که کمر به تعمیق انقلاب بسته بودند می شود تا ابد بر مسند چپاول و ستم لم داد. فکر کردند می توان با شمشیر، رویای رهائی را در ذهن مردم کشت. ولی سران جمهوری اسلامی کور خوانده بودند. با وجود رعب و سرکوب، خانواده های شجاع این مبارزین، خاوران را گلزاری کردند برای گرامی داشت خاطره از دست رفتگانشان، و سندی بر جنایت رژیمی که با سرکوب یک انقلاب مردمی به قدرت رسید.
کوشیدند فراموش شود. ردای «اصلاحات» به بر کردند و شعار آشتی ملی سر دادند. گفتند به دنیا بنگرید، آرمان خواهی به تاریخ پیوست. زمان، زمان تساهل است. عده ای از روشنفکران را با خود همراه کردند، مردم را به پای صندوق های رای کشاندند و کوشیدند این بار با زهر ایدئولوژیک، رویای رهائی را در ذهن مردم بکشند. و شمشیرهایشان را در زیر بیرق تسامح و تساهل به کار گرفتند. اولین حرکت جدی دانشجویان را به خون کشیدند، ابتدائی ترین خواسته های زنان را به هیچ گرفتند، روشنفکران معترض را بزدلانه قطعه قطعه کردند.... ولی امید به رهائی در دل مردم زنده ماند و نسلی نوین در جستجوی تاریخ، در پی دستیابی به تجارب مبارزه برای دنیایی دیگر، به گلزار خاوران روی آورد.
کوشیدند فراموش شود. عده ای از بانیان این رژیم، کسانی که در سرکوب انقلاب و کشتار مبارزین نقش داشتند، به هیبت «اپوزیسیون» در آمدند. خواستند تعریف زندانی سیاسی را تغییر دهند و آنرا به زندانیان «خودی» محدود کنند. کوشیدند دستگاه عریض و طویل سلطه و سرکوب و فساد جمهوری اسلامی را به یک فرد، و یا چند بند قانون خلاصه کنند تا بلکه مبارزات رو به رشد مردم را در جهتی سوق دهند که کلیت نظام، با کمی دستکاری، حفظ شود. ولی مبارزات زنان، کارگران، پرستاران و معلمان و بویژه مبارزات اخیر مردم کردستان صدایشان را به حاشیه راند.
هفده سال از قتل عام زندانیان سیاسی می گذرد. هفده سال است که پیکار خاطره ها به اشکال مختلف ادامه دارد. امروز طرح تبدیل گلزار خاوران به یک گورستان عمومی ترفند دیگر رژیم است برای حذف خاطره مبارزینی که آرمان ها و مبارزاتشان تاریخ را رقم می زند. جدال برای حفظ این سند جنایت، بخش مهمی از مبارزه کل مردم ایران برای ساختن جامعه ای نوین و آزاد و دمکراتیک است چرا که بدون تعیین تکلیف با نظام و دولتمدارانی که بانیان چنین جنایاتی اند، پیشروی به سوی جامعه ای بدون زندان، شکنجه، اعدام و سنگسار، جامعه ای رها از هرگونه نابرابری، ممکن نیست.
شهریور 1384 - سپتامبر 2005
