«اعتصاب اعتصاب»
تهران- 11اردیبهشت 1385
امسال خانه کارگر بر خلاف سال پیش که مراسم در سالن بود، مراسم اول ماه مه را در خیابان به این دلیل برگزار کرد که میدانست نمیتواند تجمع وسیعی از کارگران در یک سالن را هروقت که خواست با اراده خود کنترل کند. تجمعی وسیع در یک سالن عاملی میشود که اگر از گوشه سالن عده ای شعاری دهند، این شعار به سراسر سالن سرایت میکند. اما در تجمع خیابانی، چون صفوف تجمع کنندگان در طول و به درازای خیابان است، بنا براین حتی اگر شعاری در قسمتی از این صف گفته شود به سختی به سایر صفوف سرایت میکند و در نتیجه اگر در بخشی از صفوف کنترل از دست خانه کارگر خارج شد این امکان برای آنها وجود دارد که بخش های دیگر را تحت کنترل خود داشته باشند. با اینحال فشار بر کارگران تا جایی است که از هر قسمت از این صف شعار های رادیکال سر داده می شد و قابل کنترل برای مجریان خانه کارگر نبود .
مشکل مجریان خانه کارگر از مشکل کنترل صفوف در راستای دلخواه خود گذشته بود، مشکل آنها این بود که میکروفن را حفظ کنند و بتوانند کارگران را با مطالبی که از پشت میکروفتن گفته میشود هدایت کنند و تحت تاثیر قرار دهند که عملاً قادر به این کار هم نشدند .
از ساعت 9 صبح روز دوشنبه 11 اردیبهشت، از تمامی مسیرهای منتهی به خیابان طالقانی کارگران با اتوبوس و یا پیاده به محل تجمع، که از قبل اعلام شده بود، در روبروی سفارت سابق آمریکا آمدند . در آن جا مراسم با سخنرانی و مجری گری محمد صادقی، از مسئولین خانه کارگر، آغاز شد.از همان ابتدا کارگرانی که در صفوف جلو و نزدیک به جایگاه حضور داشتند سعی کردند که با طرح شعارهای «فلسطین را رها کن فکری به حال ما کن» و «فرانسه را نگاه کن فکری به حال ما کن» اجازه سخنرانی را به هیچ کس ندهند و این موضوع تا جایی پیش رفت که مجری برنامه چندین بار با سر دادن فریاد «وای حسین کشته شد!» تلاش کرد تا با تحریک احساسات مذهبی برخی از کارگران، کنترل مراسم را که می رفت تا از دست خانه کارگر خارج شود دوباره به دست آورد اما راه به جایی نبردند چرا که این شعار هر جایی می تواند به کار آید جز زمانی که کمر زحمتکشان و کارگران زیر فشارهای خردکننده ی صاحبان سرمایه خم شده است و کارگران نیز همچنان شعارهای خویش را مطرح می کردند .
کارگران شهرستان های مختلف پیشانی بندهایی به سر خود بسته بودند که بر روی هر کدام از آن ها شعاری نوشته شده بود :
روی سربند کارگران قزوین نوشته شده بود «اعتصاب اعتصاب» ، روی سربند کارگران قم نوشته شده بود:«امنیت شغلی»، روی سربند دانشجویان نیز این شعار حک شده بود:«تشکل حق مسلم ماست» و روی بازوی انتظامات مراسم نوشته شده بود "قانون کار یادگار امام است !"
زمانی که مسئولین برگزار کننده با مشاهده ی این وضعیت دیدند که اوضاع کمی خطرناک شده، سعی کردند که مراسم را زودتر پایان دهند به طوری که محجوب و ربیعی به سرعت صحبت کرده و از مراسم خارج شدند .
شدت شعار دادن کارگران چنان بود که اجازه ی خواندن قطعنامه را به صادقی ندادند. شعارهایی مانند «انر‍‍ژی هسته ای حق مسلم ماست» و دیگر شعارهای حکومتی که از پیش آماده شده بود، در میان شعارهای توده های کارگر گم شد .
شدت فریاد کارگران هر لحظه افزایش می یافت به طوری که مجری برنامه اعلام کرد مراسم تمام شده است! زیرا کارگران با حمله به جایگاه قصد داشتند میکروفون را بگیرند. در این لحظات مجری برنامه با فریادهایی از کارگران می خواست که به جایگاه تعرض نکنند و سرانجام نیز مجبور شد با گفتن جمله ی "برادران نیروی انتظامی جلوی این ها را بگیرید" دست به دامان نیروهای مسلح شود. کار تا آنجا پیش رفت که چند تن از کارگران بالا رفته و به زور به جایگاه آویزان شدند این در حالی بود که صادقی التماس می کرد که کارگران پایین بروند. در این لحظه کارگران با طرح شعار «وزیر بی لیاقت استعفا استعفا» به سخنران حمله کردند و میکروفون کاملاً قطع شد .
با طرح شعارهای «استخدام استخدام حق مسلم ماست ، امنیت شغلی خواست اساسی ماست» و «اتحاد اتحاد کارگران اتحاد» کارگران شروع به کف زدن کردند و در همین حال شعارها را تکرار می کردند. این شعارها به مدت 10 دقیقه تکرار شد و پس از آن کارگران آرام آرام به سمت دانشگاه حرکت کردند. در جلوی تظاهرات کنندگان کارگران قم با یک پلاکارت بزرگ حرکت می کردند که روی آن نوشته شده بود«قرارداد موقت ملغی باید گردد» « به نظام برده داری پایان دهید».
در همین زمان کارگران بوشهر، که بیشترین نقش را در به هم زدن مراسم داشتند و با یک طبل بزرگ هر لحظه که مجری داشت شعار می داد سر و صدا راه می انداختند به طوری که صادقی فریاد می زد و درخواست می کرد که صدای طبل را قطع کنند! پیشاپیش کارگران به راهپیمایی ادامه می دادند و با صدای طبل همه می گفتند: «عزا عزاست امروز کارگر ایرانی صاحب عزاست امروز!» و جمعیت قاطعانه به راه خود ادامه می داد .
در این هنگام فرمانده نیروی انتظامی به میان کارگران آمد و گفت تمام کنید !
کارگران به نزدیک پل حافظ رسیدند و نیروهای انتظامی سعی داشتند جلوی ادامه مراسم را بگیرند ولی با مقاومت کارگران مواجه شدند و عقب نشینی کردند. در این لحظه کارگران شعارهای «کارگر زندانی آزاد باید گردد» و «تشکل حق مسلم ماست» را سر می دادند. خیابان طالقانی به لرزه در آمده بود .
خبرگزاری های مختلف هم بودند و اکثر کارگران با بی بی سی مصاحبه می کردند. خبرنگاران خبر گزاری فرانسه زمانی که شعار «فرانسه را نگاه کن فکری به حال ما کن» را شنیدند در عین تعجب این شعار برایشان جالب به نظر می رسید .
در این میان نکته جالب همراهی کارگران شهرستان قم بود که جلودار بودند و بیشتر از همه با شعار های خود مراسم را گرم می کردند و از کارگران می خواستند مراسم را ادامه دهند. و جالب تر این که کارگران به دوربین صدا سیما حمله می کردند و اجازه مصاحبه را به آنها نمی دادند زیرا که میدانستند مصاحبه ها گزینه ای پخش می شود. تظاهرات تا نزدیک میدان فلسطین پیش رفته بود که در آنجا برخی از کارگران با حمله ی لباس شخصی ها مواجه شدند. با دخالت نیروی انتظامی که به شدت از به آشوب کشیده شدن مراسم می ترسید، درگیری خاصی پیش نیامد .
در تهران بیش از 100 هزار نفر زن و مرد در تظاهرات اول مه شرکت کردند (رادیو فردا 12 اردیبهشت 1385)
Workers' Action Committee (Iran)
کميته اقدام کارگری (ايران)
pishroo@fastmail.fm
http://eghdam.blogfa.com/
مشکل مجریان خانه کارگر از مشکل کنترل صفوف در راستای دلخواه خود گذشته بود، مشکل آنها این بود که میکروفن را حفظ کنند و بتوانند کارگران را با مطالبی که از پشت میکروفتن گفته میشود هدایت کنند و تحت تاثیر قرار دهند که عملاً قادر به این کار هم نشدند .
از ساعت 9 صبح روز دوشنبه 11 اردیبهشت، از تمامی مسیرهای منتهی به خیابان طالقانی کارگران با اتوبوس و یا پیاده به محل تجمع، که از قبل اعلام شده بود، در روبروی سفارت سابق آمریکا آمدند . در آن جا مراسم با سخنرانی و مجری گری محمد صادقی، از مسئولین خانه کارگر، آغاز شد.از همان ابتدا کارگرانی که در صفوف جلو و نزدیک به جایگاه حضور داشتند سعی کردند که با طرح شعارهای «فلسطین را رها کن فکری به حال ما کن» و «فرانسه را نگاه کن فکری به حال ما کن» اجازه سخنرانی را به هیچ کس ندهند و این موضوع تا جایی پیش رفت که مجری برنامه چندین بار با سر دادن فریاد «وای حسین کشته شد!» تلاش کرد تا با تحریک احساسات مذهبی برخی از کارگران، کنترل مراسم را که می رفت تا از دست خانه کارگر خارج شود دوباره به دست آورد اما راه به جایی نبردند چرا که این شعار هر جایی می تواند به کار آید جز زمانی که کمر زحمتکشان و کارگران زیر فشارهای خردکننده ی صاحبان سرمایه خم شده است و کارگران نیز همچنان شعارهای خویش را مطرح می کردند .
کارگران شهرستان های مختلف پیشانی بندهایی به سر خود بسته بودند که بر روی هر کدام از آن ها شعاری نوشته شده بود :
روی سربند کارگران قزوین نوشته شده بود «اعتصاب اعتصاب» ، روی سربند کارگران قم نوشته شده بود:«امنیت شغلی»، روی سربند دانشجویان نیز این شعار حک شده بود:«تشکل حق مسلم ماست» و روی بازوی انتظامات مراسم نوشته شده بود "قانون کار یادگار امام است !"
زمانی که مسئولین برگزار کننده با مشاهده ی این وضعیت دیدند که اوضاع کمی خطرناک شده، سعی کردند که مراسم را زودتر پایان دهند به طوری که محجوب و ربیعی به سرعت صحبت کرده و از مراسم خارج شدند .
شدت شعار دادن کارگران چنان بود که اجازه ی خواندن قطعنامه را به صادقی ندادند. شعارهایی مانند «انر‍‍ژی هسته ای حق مسلم ماست» و دیگر شعارهای حکومتی که از پیش آماده شده بود، در میان شعارهای توده های کارگر گم شد .
شدت فریاد کارگران هر لحظه افزایش می یافت به طوری که مجری برنامه اعلام کرد مراسم تمام شده است! زیرا کارگران با حمله به جایگاه قصد داشتند میکروفون را بگیرند. در این لحظات مجری برنامه با فریادهایی از کارگران می خواست که به جایگاه تعرض نکنند و سرانجام نیز مجبور شد با گفتن جمله ی "برادران نیروی انتظامی جلوی این ها را بگیرید" دست به دامان نیروهای مسلح شود. کار تا آنجا پیش رفت که چند تن از کارگران بالا رفته و به زور به جایگاه آویزان شدند این در حالی بود که صادقی التماس می کرد که کارگران پایین بروند. در این لحظه کارگران با طرح شعار «وزیر بی لیاقت استعفا استعفا» به سخنران حمله کردند و میکروفون کاملاً قطع شد .
با طرح شعارهای «استخدام استخدام حق مسلم ماست ، امنیت شغلی خواست اساسی ماست» و «اتحاد اتحاد کارگران اتحاد» کارگران شروع به کف زدن کردند و در همین حال شعارها را تکرار می کردند. این شعارها به مدت 10 دقیقه تکرار شد و پس از آن کارگران آرام آرام به سمت دانشگاه حرکت کردند. در جلوی تظاهرات کنندگان کارگران قم با یک پلاکارت بزرگ حرکت می کردند که روی آن نوشته شده بود«قرارداد موقت ملغی باید گردد» « به نظام برده داری پایان دهید».
در همین زمان کارگران بوشهر، که بیشترین نقش را در به هم زدن مراسم داشتند و با یک طبل بزرگ هر لحظه که مجری داشت شعار می داد سر و صدا راه می انداختند به طوری که صادقی فریاد می زد و درخواست می کرد که صدای طبل را قطع کنند! پیشاپیش کارگران به راهپیمایی ادامه می دادند و با صدای طبل همه می گفتند: «عزا عزاست امروز کارگر ایرانی صاحب عزاست امروز!» و جمعیت قاطعانه به راه خود ادامه می داد .
در این هنگام فرمانده نیروی انتظامی به میان کارگران آمد و گفت تمام کنید !
کارگران به نزدیک پل حافظ رسیدند و نیروهای انتظامی سعی داشتند جلوی ادامه مراسم را بگیرند ولی با مقاومت کارگران مواجه شدند و عقب نشینی کردند. در این لحظه کارگران شعارهای «کارگر زندانی آزاد باید گردد» و «تشکل حق مسلم ماست» را سر می دادند. خیابان طالقانی به لرزه در آمده بود .
خبرگزاری های مختلف هم بودند و اکثر کارگران با بی بی سی مصاحبه می کردند. خبرنگاران خبر گزاری فرانسه زمانی که شعار «فرانسه را نگاه کن فکری به حال ما کن» را شنیدند در عین تعجب این شعار برایشان جالب به نظر می رسید .
در این میان نکته جالب همراهی کارگران شهرستان قم بود که جلودار بودند و بیشتر از همه با شعار های خود مراسم را گرم می کردند و از کارگران می خواستند مراسم را ادامه دهند. و جالب تر این که کارگران به دوربین صدا سیما حمله می کردند و اجازه مصاحبه را به آنها نمی دادند زیرا که میدانستند مصاحبه ها گزینه ای پخش می شود. تظاهرات تا نزدیک میدان فلسطین پیش رفته بود که در آنجا برخی از کارگران با حمله ی لباس شخصی ها مواجه شدند. با دخالت نیروی انتظامی که به شدت از به آشوب کشیده شدن مراسم می ترسید، درگیری خاصی پیش نیامد .
در تهران بیش از 100 هزار نفر زن و مرد در تظاهرات اول مه شرکت کردند (رادیو فردا 12 اردیبهشت 1385)
Workers' Action Committee (Iran)
کميته اقدام کارگری (ايران)
pishroo@fastmail.fm
http://eghdam.blogfa.com/
